Namaluję Ci słowami pejzaż — piękny niewyobrażalnie!

Pejzaż, akwarela, Monika Barabasz Kwaśniak

Gosia G-S

Dla nieznanego Artysty

Namaluję Ci słowami pejzaż
— piękny niewyobrażalnie!
A Ty zamknij go liniami,
— tak jak umiesz, niebanalnie!
Kreską długą, powłóczystą

Lecą słowa ze skrzydłami
w milionach barw
i światłocieni
A Ty wyłap je palcami
i w zastygłą formę przemień

Znajdź w nich kształty i znaczenia.
Poukładaj według Ducha!
By zaklęte półtonami
ktoś zobaczył i wysłuchał...

×××

Jacek Olszewski

***

NIE ROZMAWIAJMY dziś o bólu
tyle jest spraw do przemilczenia
Szaleniec który cię szpieguje
Nieznośny garbus ciągnący na
wózku kaleki pejzaż
mieszka zbyt blisko
byś mógł dziś zasnąć
Nie złość się
Od tylu już lat w lustrze mieszka
Można się oswoić
Jak ze śmiercią

1995 r.

×××

Józefa Klara

***

No i mam ten swój świat nieuporządkowany.
W rzeczach zdarzeń popółkowany.
Jakiś ład łapą szalonego Chronosa przewracany.
Czy można to złożyć?

Jestem jak pszczoła pierzgę układająca
nieodgadnionym wzorem.
Warstwa i warstwa — każda inna
strukturą, kolorem.

Jaki sens w tym znaleźć mam ja mój Boże?
W tej porze życia robię rekolekcje swoje.
I kocham, bo są unikalnie moje.

Bolesne warstwy pierzgi omijam delikatnie.
Niektóre otwieram powoli, oglądam, wącham.
Czytam i wiem, które są wczesne, które ostatnie.

Jednak nie to jest ważne w tym szumie.
Ten zgiełk wiruje i paraduje dumnie,
mój, własny, niepowtarzalnie głupio-rozumnie.

Cudowne pierzgi każdego z nas
Paradują w swej przestrzeni indywidualnej,
Osoba za osobą z życiorysem historii cudownej
— czasem fatalnej.

Teraz dokładamy warstwę ciemną, ponurą – wojny.
Otwarty pojemnik doświadczeń tamtych ludzi
i naszych...

×××

DNA nieba, (fot. Joanna Krajewska)

Joanna Krajewska

***

Wiedzieć to można, choć wiedzieć nie trzeba.
Czy wiesz jak wygląda kod DNA nieba?
Jak wygląda przed tym i jak wygląda po tym,
gdy go zmodyfikują, lecąc samolotem?

×××

Karolina Salawa

Hosanna

Pobolewa mnie serce
Od rana, w oknie hosanna, to już
Kwiecień…hosanna

Poczekaj tutaj na chwilę,
Aż złapię oddech,
Poczekaj, już idę

Zobacz, już koniec, zobacz jak niknę

Znikam jak październik u mych stóp

Nie odliczaj serce, nie odliczaj

Cel uświęca człowieka, cel uświęca człowieka

Dzielonych na ludzi włosów i uczuć
Spróbuj nie wskrzeszać, bo
już zawisły dawno, dawno już zawisły

Odżegnać

Na minutę zwiń się w kłębki i uśnij na kolanach mamy,
Ale jej ciepłych dłoni już nie ma

Leżą przytłumione, marzenia senne
Nie jawa — to kto? Kobieta

Zostały kłębki dorosłych odpowiedzialności — pieszczocie

Zostały kłębki dorosłych codziennych dróg — Iskariocie
Hosanna, bij moje serce, hosanna

Zmartwychwstanie przyjdzie już jutro

A teraz

Upadek — myśli

Upadek — serca

Upadek — duszy

Hosanna, jeszcze parę kroków, hosanna

Dokonało się

×××

Lubomir Leszczyński

Podziękowanie

Za dobroć, którą nosisz w sobie,
za radość, która mieszka w Tobie,
za miłość, którą nam dziś dajesz,
za to że wierzyć nie przestajesz.

Za miłe chwile razem spędzone,
za te co były, i te niespełnione,
za chwile trwogi, nieważne były,
za chwile złe — nam się nie zdarzyły.

Za piękne sny również te we dwoje,
za myśli złote i czyny twoje,
za to, że jesteś, za wsparcia słowa,
wierszem tym chciałem dziś podziękować.